'Bergschoenen redden tijdens onweersbui mijn leven'

[zorba]

'Bergschoenen redden tijdens onweersbui mijn leven'

Het leven van Micha Nieuwenhuijzen veranderde vorig jaar in één klap. Of beter gezegd: in een flits. Letterlijk. Terwijl hij zijn hond uitliet, werd de 38-jarige Zoetermeerder getroffen door de bliksem. Nieuwenhuijzen overleefde de inslag. Ruim 8 maanden na die bizarre avond blikt Nieuwenhuijzen in het Algemeen Dagblad terug. Op de avond van 29 oktober 2012 liep Micha Nieuwenhuijzen met zijn hond in een park vlakbij zijn appartement aan de rand van Zoetermeer. Tot een bliksemschicht hem in zijn schouder treft.

'Het was beestenweer, het goot van de regen,' blikt Nieuwenhuijzen terug op de dag die zijn leven voorgoed veranderde. 'Ik ben de hond gaan uitlaten. Ondanks de hoosbui was er geen teken dat er onweer onderweg was. Het enige wat ik mij nog kan herinneren, is dat ik met onze jack russell ben gaan lopen.' Wat Nieuwenhuijzen zich niet herinnert, wordt hem later pijnlijk duidelijk. Ondanks de aanwezigheid van twee bliksemafleiders op nog geen 200 meter van het pad treft één bliksemschicht hem in zijn schouder. Fietsers die de Zoetermeerder vinden, beseffen niet direct wat er aan de hand is en denken dat hij onwel is geworden.

Vanuit het appartement ziet de vriendin van Micha, die ook de felle bliksemschicht en oorverdovende donder had gehoord, steeds meer zwaailichten in het park. Ze heeft er geen idee van dat de hulpdiensten zijn uitgerukt om het leven van haar partner te redden. Nieuwenhuijzen is nauwelijks aanspreekbaar. Hij verliest voortdurend het bewustzijn en heeft ademhalingsproblemen. Wel kan hij de ambulancebroeders het telefoonnummer van zijn vriendin geven, zo hoort hij achteraf.


_{Micha denkt dat zijn isolerende bergschoenen zijn leven hebben gered.}

30.000 volt
De hulpverleners beseffen snel wat er aan de hand is. Ze verlenen eerste hulp en brengen de zwaar getroffen Nieuwenhuijzen naar het Leids Universitair Medisch Centrum. Na onderzoek constateren de artsen dat er geen schade aan zijn organen is aangericht. Dat is een geluk bij een ongeluk, maar veel reden tot lachen heeft Nieuwenhuijzen niet. 'Het was verschrikkelijk. De flits had een kracht van 30.000 volt en is via mijn schouder door mijn benen naar mijn voeten geslagen. Dwars door mijn lichaam.

Beneden is hij van de ene naar de andere voet gesprongen en daarna de grond ingegaan. Ik zag er verschrikkelijk uit. Op veel plekken had ik tweede- en derdegraads brandwonden, in mijn enkel zat een gat. Heel apart was dat mijn knieën pimpelpaars waren. Die leken zelfs wel zwart. De haren op mijn lichaam waren allemaal verbrand en gekruld. Ik leek wel een poedel. En die lucht. Een brandlucht, alsof ik in de fik had gestaan.'

Van de kleren die Nieuwenhuijzen op de bewuste avond droeg, is nauwelijks nog iets over. 'De broek die ik droeg, was gereduceerd tot repen stof en mijn schoenen waren helemaal opengeklapt.' Ondanks de heftige gebeurtenis mag Nieuwenhuijzen binnen een week het ziekenhuis verlaten. Maar het duurt nog maanden voor hij er weer een beetje bovenop is. 'Door het enorme voltage was mijn lichaam behoorlijk van slag. Opvallend vond ik de temperatuurschommelingen die erna ontstonden. Het ene moment had ik het bloedheet, het andere stond ik te trillen als een rietje. Het ergste waren stekende pijnscheuten in mijn benen en voeten,' blikt hij terug.

'Ik wist 24 uur per dag niet waar ik het zoeken moest van de pijn. Zelfs mijn 3-jarige dochtertje kwam naar mij toe om mij te steunen, terwijl ik als een dood vogeltje op de bank lag. 'Hocus pocus pas, ik wou dat papa beter was!' zei ze dan tegen mij. Pas na een paar maanden kreeg ik medicijnen en werd de pijn dragelijker. Ik kon weer normaal slapen, om maar wat te noemen. Pas sinds 2 maanden gaat het écht wat beter.'


_{Micha's knieën na de inslag}

Onverklaarbaar
Inmiddels heeft Nieuwenhuijzen zijn baan als koerier weer opgepakt. Hij probeert de gebeurtenissen een plek te geven. 'Al kan ik nog steeds niet begrijpen waarom het mij moest overkomen. Ik besef vooral hoeveel geluk ik heb gehad. Normaal draag ik bijvoorbeeld gympen, maar net op die dag koos ik om een onverklaarbare reden voor mijn bergschoenen. Omdat de rubberen zolen daarvan de bliksem beter geleiden, kon de stroom weg. Dat heeft mijn leven gered. Als ik gympies had gedragen, had ik dit niet kunnen navertellen.

'Ook zoiets: ik laat normaal gesproken altijd met mijn dochtertje de hond uit. Net die dag ging zij niet met mij mee. Dit alles heeft op mij en mijn familie een heel diepe impact gehad en dit zal altijd zo blijven. Ik vind het verschrikkelijk, want mijn nu 4-jarige dochtertje heeft het er nog geregeld over. 'Papa jij mag niet naar buiten, want dan komt de bliksem.' De steun die ik dag en nacht heb gekregen van mijn ouders en mijn gezin heeft mij er wat dat betreft echt doorheen gesleept. Daar ben ik ze ontzettend dankbaar voor.'

_{Bron: AD}