Aardbeving tovert water in één klap om tot goud

[Jan van Ooijen]

Aardbeving tovert water in één klap om tot goud

Nieuw onderzoek wijst erop dat een aardbeving ervoor kan zorgen dat water in één klap plaats maakt voor goud. Meerdere aardbevingen op rij kunnen er dan ook voor zorgen dat een breuklijn verandert in een rendabele goudmijn. Dat schrijven onderzoekers in het blad Nature Geoscience.



Hoe werkt het?
Een aardbeving vindt plaats langs breuklijnen. Grote breuklijnen hebben meestal kleinere breuken om zich heen. In deze breuken verzamelt zich water. Op flinke diepte (enkele kilometers) bevat het water in deze breuken onder meer hoge concentraties koolstofdioxide en goud. Op zo'n diepte is de druk op het water enorm.

Lees het gehele artikel op Scientas

[zwoof]

Goudkoorts in Groningen met dit gegeven! 

Trouwens hier vlakbij (Holterberg) zit ook een goudmijn. Een heuse goldrush was het gevolg toen men dit ontdekte begin 1900.  Alleen de kosten om het goud te winnen, waren toen hoger dan de verdiensten. Ik vraag me af of dat nu nog het geval is met alle technische vooruitgang en of ze ooit toch nog een keer in het goudmijnveld gaan delven.

[ron12]

1 april grap zeker

[zwoof]

Nee dat niet, maar je zou er in eerste instantie misschien wel aan denken
In de Holterberg bij Nijverdal schijnt echt goud te zitten. De hoeveelheid zou niet voldoende zijn om winst te kunnen maken. Het volgende vond ik erover op bodemvonstenwereld.nl

Geschiedenis: Goud op Nijverdal
Tweehonderd jaar geleden was het huidige Nijverdal nog een groot gat. Letterlijk! Een zompig moeras met verraderlijk diepe plassen. De keuterboertjes, die eromheen woonden, aan de voet van de omringende bergen, noemden dit het Koeveen. Hun vee liep los op de hoger gelegen heidevelden. Maar geregeld verdwaalde er een koe, en als die in het veen belandde, dan was ze onherroepelijk ten dode opgeschreven. De modderige bodem zoog alles op en liet nooit meer los. Nee, in dat gevaarlijke veen moest je niet komen!
In 1835 nam de Engelsman Thomas Ainsworth zijn intrek in de havezate op de Eversberg, aan de rand van dat veen. Hij was hier naartoe gestuurd door de Nederlandsche Handel-Maatschappij, een internationaal opererend concern, dat handelde in alles wat maar van waarde was. Op de kruising van twee belangrijke verkeersaders, de zandweg Zwolle-Almelo en de rivier de Regge, die van Goor naar Ommen stroomde, bouwde hij een handelshuis. Het zou hem geen windeieren opleveren, maar gouden eieren!
Thomas was een technische man. Hij had de schietspoel uitgevonden, waarmee het mogelijk was geworden om veel sneller en beter te weven dan daarvoor. In Goor had hij al ultramoderne textielfabrieken opgericht. Maar hij bleef nieuwsgierig in de natuurwetenschappen. Toen hij de omgeving rond zijn nieuwe woonoord verkende, zag hij goud in de bergen glinsteren. Ondernemend als hij was, besloot hij om dat te delven en te verhandelen. Zijn werkgever was dolenthousiast, maar er mocht beslist geen ruchtbaarheid aan gegeven worden. De Nederlandsche Handel-Maatschappij wilde persé voorkomen, dat er goudkoorts uit zou breken. Daarom werd als dekmantel ook hier een textielfabriek gevestigd.
Er werd dom werkvolk van buitenaf aangetrokken. Zij groeven diepe gaten en mijnen in de bergen. Enorme hoeveelheden zand werden gezeefd. De korreltjes goud, die in de zeven achterbleven, werden zorgvuldig door Thomas verzameld en veiliggesteld. Alles is het geheim. Dat maakte van hem een kluizenaar. Hij zonderde zich af in de havezate. Dat was niet zo moeilijk. De mensen bemoeiden zich sowieso niet met die zonderlinge buitenlander. En ook niemand vroeg zich af, waar ze mee bezig waren. Je deed gewoon wat de baas je opdroeg. Verder niet zeuren.
Het restproduct bestond uit zand en grind. Dat lag in de weg en moest afgevoerd worden. Duizenden kubieke meters werden in het Koeveen gedumpt. Langzamerhand steeg de bodem. De bevolking was er blij mee. De keuterboertjes kregen vaste grond onder de klompen. En tegelijkertijd had Thomas zo een goede reden voor de graverij gegeven. Eindelijk kon er in het nieuwe dal, dichtbij de handelshuizen en de fabriek, gewoond worden! Dat werd dan ook grif gedaan door de nieuwkomers. Het woon-werk verkeer was slechts enkele tientallen meters. De Nederlandsche Handel-Maatschappij gaf het Koeveen een nieuwe naam: Nijverdal.
Tegelijkertijd slonken de bergen door al dat gegraaf. Het verschil tussen hoog en laag werd steeds kleiner. Wat eens bergen waren, is nu gereduceerd tot heuvels. Erosie door menselijk toedoen.
Maar, al na een paar jaar, bleek dat de goudader leeg gegraven was. De arbeiders werden ontslagen en zochten hun geluk elders. Nijverdal verloederde. Thomas stierf in eenzaamheid. Rond 1850 werden de verwaarloosde gebouwen verkocht aan de gebroeders Salomonson, die er weer een florerende textielfabriek van gemaakt hebben.

Bijna niemand weet nog van deze geschiedenis. Alleen in de streektaal leeft de historie voort. Nijverdallers zeggen nog steeds, dat ze 'op' Nijverdal wonen. Onbewust zeggen ze daarmee dus, dat er nog iets onder ligt. Ook zeggen ze, dat ze 'in' de berg gaan wandelen, en niet erover. Wie weet nu nog, dat ze dan in feite door de oude mijnschachten lopen? Ook oude plaatsnamen geven een vingerwijzing. Ten westen van Nijverdal ligt Het Stut; nog een duidelijke afgraving. De naam Stut verwijst naar de vurenhouten stutten, waarmee de mijnschachten overeind gehouden werden.

Een halve eeuw later, in 1901, reisden twee mannen per trein door Nijverdal. Daar zagen ze vanuit de coupé iets in het zand van Het Stut glinsteren. Ze hadden in Zuid Afrika goud gedolven, dus ze wisten wat ze zagen. Binnen de kortste keren groeven de heren Hompes en Frank de glimmertjes op. In hun kielzog kwam een legertje gelukzoekers mee. Aldus ontstond alsnog de goudkoorts, waar de Nederlandsche Handels-Maatschappij zo bang voor was geweest. De naam 'Goudzoekerspad' naast het spoor herinnert nog aan deze periode. Helaas bleek de hoeveelheid goud te weinig te zijn voor grootschalige exploitatie. Als ze geweten hadden, dat Thomas hen al vijfenzestig jaar eerder vóór was geweest, dan hadden ze zich de moeite wellicht van tevoren bespaard. Ze dropen al snel weer af.

Inmiddels zijn we alwéér een eeuw verder. De techniek heeft niet stil gestaan. Ook minieme hoeveelheden goudstof zijn nu goed en relatief gemakkelijk uit de aarde te destilleren. Het restant van het door Thomas opgegraven zand bevat nog voldoende goud om dit opnieuw op te graven en met water te zeven. Wordt er daarom nu volop in het oude Koeveen gespit? Onder het mom van een noodzakelijke parkeergarage is dat zand als modder opgezogen en gefilterd. Lang niet elke Nijverdaller ziet het nut van die parkeergarage in. Of is er een andere reden? Zou je kunnen zeggen, dat het verdronken Gouden Kalf uit het gedempte Koeveen wordt opgegraven?
Ook in het verlengde van Het Stut zijn nieuwe stutten geslagen. Deze keer in de vorm van stalen damwanden. Nu wordt als reden van de graverij een verkeersader genoemd. Of is het een goudader? Maandenlang hebben modderschuiten zand, keien en mineralen opgezogen en, buiten het zicht van nieuwsgierigen, gescheiden. Hoe groot de gedolven hoeveelheid goud is, blijft een goed bewaard geheim...

[ron12]

Dan moet er bij Roermond ook een goudmijn liggen,daar zijn ook geregeld aardbevingen.

[Remy]

Het geld ligt voor het oprapen

[ron12]

stja, bij een bank komt het uit een muur.

[jorentje1997]

Ik ga maar eens een waterzuiverings centrale beginnen in Chili